Wat goed is, komt snel. Emma Bale is amper 17 wanneer ze - als jongste winnares ooit - de MIA voor Beste Vrouwelijke Solo in de wacht sleept (2016). Toen nog een frêle tiener met een akoestische gitaar en hits als ‘Fortune Cookie’ (met Milow) en ‘Run’ (geremixt door Lost Frequencies). Sindsdien heeft Emma zich gestaag ontwikkeld tot een veelzijdige artieste die steeds haar eigen pad kiest. De voorzichtige singer-songwriter groeide uit tot een zelfverzekerde performer. Haar show op Werchter in 2018 liet al een glimp zien van de artieste-in-wording: “Emma Bale groeit gestaag richting geloofwaardige popster. U hoort nog van haar.” (De Morgen). En dat bleek terecht.
Op haar album ‘333’ (2024) is Emma helemaal zichzelf. De songs zijn half in het Engels, deels in het Nederlands, met een toets Frans – net als zijzelf: gelaagd, intuïtief en moeiteloos meertalig. Haar geluid is rijper geworden, een mix van pop, indie en een vleugje neo-soul. Denk aan een sfeer ergens tussen Norah Jones, Sade, Clairo en Olivia Dean: warm, eigenzinnig en vol emotie. Emma Bale anno nu is geen belofte meer, maar een artieste die haar stem heeft gevonden. Ze staat aan het begin van een nieuw hoofdstuk, Emma Bale 2.0 – met alles wat ze nu weet is ze vastberaden en opgewonden om zichzelf opnieuw te bevestigen bij het grote publiek.
